Jetli had een gadget van thuis meegenomen. Een camera, geinig ding met een 14.1 Mpx inrichting. Dat ding kan een mooi geintje : color substition. Je focust op wat je zou willen fotograferen, en kan dan aangeven wat de kleur van dat onderwerp moet zijn. Klik en klaar. Mooie kleuren of juist zwart wit met een kleurendeel er in, perfecte foto.
Alleen.. dat ding fotografeert iets wat er niet is. Nee, dat moet ik anders zeggen. Hij geeft iets weer wat er niet is.
Laatst bij een lezing over de weg van postkoets naar Twitter, over de stappen van communicatie iets te horen gekregen wat een eye-opener is.
Een mobiele of ‘vaste’ telefoon. Je neemt het het gesprek aan en aan de andere kant hoor je je lief, je moeder of wie dan ook die je kent. Waarom weet je dat ? Omdat je de stem herkent. Maar waar ik niet bij stilstond, en volgens mij velen met mij, is dat je naar een synthetische stem luistert.
Kort door de bocht : als je jouw stem in de microfoon van de telefoon slingert wordt die gedigitaliseerd. En niet echt uniek, maar via een soort van steno waarmee de digitaliseringschip je stem in een aantal basis componenten uiteen trekt, zoals hoogte, klankkleur, timbre etc. etc. De waarden die ie vindt vergelijkt ie met een standaard set in een register. Die waarden worden dan uiteindelijk als setje getallen over de lijn gezonden. Aangekomen in de ontvangende telefoon zit ook zo’n chip, met net zo’n register. Die frummelt die gevonden waarden aaneen waardoor ie de stem van je bekende kan namaken. En het creepy part is dat dat registertje wat ie gebruikt niet eens zo groot is, en toch kan ie heel veel stemmen verschillend weergeven. Waar het vaak wat minder is is bij mensen die bijna de zelfde stem en spraakstijl hebben. Mijn broer en ik klinken aan de telefoon bijna het zelfde, zelfs voor mijn moeder. Maar zij klinkt weer net als haar zuster aan de telefoon.
En da’s nou net het tricky part realiseer ik me ineens. De telefoon die ik gebruik is (hopelijk) me goed gezind, en digitaliseert mijn stem netjes zodat ie nog zo klinkt als ik ‘m uitsprak aan de andere (horende) kant.
Maar wat nou als …..
Je een programma’tje schrijft wat ook ‘meeluisterd’ naar de gevonden reeks. En dus een soort van voetprint van je stem kan maken. Die voetprint gebruikje je dan later in je eigen telefoon om je stem te vervormen, om die te laten klinken als die van een ander.
En hoewel dat misschien allemaal nog ‘toekomst’ is hebben we de apparatuur al gewoon op ons bureau en naast ons bed staan.
Dus inmiddels zijn we in een omgeving gekomen waar je kan horen en zien wat er niet is. En dan te bedenken dat bij politionele onderzoeken de reden van wetenschap moeten worden opgegeven : “ik zag” en “ik hoorde” … wat zag en hoorde je nou echt ?