Nou, zit je dan: thuiswerken

Beetje sneeuw, een plens ijzel en ineens werk je al bijna 5 dagen thuis. Een ware verademing. Ruim een uur later wakker als normaal, even douchen, aankleden, kop koffie meegrissen en naar m’n rukbunker.
Systeem aan, online en door met de vpn verbinding.
Sinds een poosje is OCS van mickey$hit geïmplementeerd en eerlijk toegegeven : dat is wel af. Met een klik op de knop chatten, bellen en videobellen zonder probleem. Alleen jammer dat je je eigen smileys niet kan gebruiken. Een oude webcam opgesnord en aangesloten en hoppa.

In de afgelopen dagen in een rotgang (lees een tempo zonder telkens te worden afgeleid) door mail en projecten heen. Snel overleg met de jongens op kantoor en bijkletsen is zo gedaan. Dit is wat ik versta onder telewerken. Nu nog met een wat rammelende constructie (losse webcam) maar over een paar maanden met een ingebouwde cam.
Nou zou het prettig zijn als je in plaats van met  mobiele/vaste aansluiting dit zakelijk ook met andere partijen kan doen. Via Skype/msn is al een hoop mogelijk maar voordat zoiets zakelijk ruim voorhanden zal zijn duurt nog even.

Gevoelsmatig maakt het voor het soort werk dat ik doe ook niet meer uit waar ik zit of wanneer ik werk.  En dat is dan het punt waar je ziet dat ondanks het feit dat we een progressieve en innovatief bedrijf zijn er toch zaken stroever gaan lopen. Er is onderhuids toch een weerstand tegen het thuis werken. “Je moet op kantoor zichtbaar zijn.”

Waarom?
Zodat mensen me kunnen tackelen met hun eigen gemakzucht, of hun “Stekker=IT“- redenaties? Me daarmee van mijn eigenlijke taken afhouden? Grapjes makend op de afdeling worden sommige medewerkers door ons beschuldigd van opgetrokken knieën.

Het beeld wat daarbij hoort is dit. Een medewerker heeft probleem X, maar probleem X is relatief simpel op te lossen. Bijvoorbeeld dit: Eens in de zoveel tijd wordt je gemaild door een systeem wat toegangsgroepen controleerd. Stukje veiligheid en voorkomt ‘systeem vervuiling’.  Je ontvangt een mailtje met het verzoek om op link X te klikken, dan inloggen, en kijken of iedereen die in die groep staat nog steed in die groep hoort. Is dat zo, dan klik button A, anders betrokkene aanklikken, verwijderen aanklikken en weer op button A klikken. Al deze stappen staan er in. Kind kan de was doen, zou je denken. Zeker gezien het feit dat elke zoveel dagen (iets van 3 maanden) je door dit parcour moet en per groep waar je ooit voor als vrijwilliger eigenaar bent aangewezen.

En elke keer is het raak. De mail wordt ontvangen, na twee regels zien ze de link en PANIEK!!
Dus de volgende actie is de hele mail forwarden naar mij, de jongens, een voormalig manager met alleen deze toevoeging “Wat moet ik hiermee, kunnen jullie mij helpen?”  Waarom je in vredesnaam zo’n mailhagel schot toepast is me onduidelijk. Terugmailen “Lever je spullen in en wordt straatveger, lezen kan je schijnbaar niet” (No offense naar de lezende straatvegers!) mag niet, is niet vriendelijk op de een of andere manier, dus in het verleden mailde ik nogmaals de stappen (die je dus 1:1 uit die mail haalt) waarop de reactie steevast (door minstens 90% van de vrouwen (sorry, dames, maar het is zo)) “Ah, kan jij dat niet even doen?” was. NEEEEEE, je ondergraaft daarmee het hele beveiligingssysteem en manier van werken.
Dat gedrag, dus naar de bekende weg vragen, en daarna huilend, krijsend met opgetrokken knieën in een hoekje liggen spartelen tot wij met schaamrood op de kaken je gaan redden heet bij ons “opgetrokken knieën”.

Van dat soort acties heb je er bij ons een hoop, kan niet zeggen of het hier nou boven gemiddeld is, maar ik merk dat het me op de een of andere manier stoort, meer als vroeger. En dan is zo’n thuiswerk oplossing ideaal. In alle rust, met klassieke muziek of Veronica aan door buffelen. Eens een 5 minuten naar de overkant kijken terwijl ondertussen een plan in m’n kop uiteengezet wordt.

En dan kriebelt het in de “controle en zicht hebben op“-sfeer, en worden mensen onrustig. De een geeft daar openlijk uiting aan en de ander tracht door “tussen de regels” gevoelens en opmerkingen te injecteren wat los te maken. En daar wordt ik iebelig van. En iebelig houdt in dat ik geen uiting aan de onvrede kan geven, waarbij ik dan al snel in zo’n “Nou we toch op sprekende termen  zijn: [vul brokje achterstallig galspuwen in]” reactie duik.

M’n huidige manager kan hier goed mee overweg, zelfs via een chat. Remt af, incaseert en geeft tegengas. Als ie dat niet had gedaan had ik vanochtend vol gas met een kwaaie kop de weg opgegaan, en als ik dan inderdaad ergens onder een vangrail doorgeschoten zou zijn of na een voorruit te hebben geraakt zou ik de betrokkene hebben gebeld. “Succes, nou kan je een extra iemand de aankomende revalidatie periode inhuren. Mijn taken staan even stil!” Zijn de prettige gesprekken zo, toch?

Maar goed, zo ver kwam het niet dankzij het incasseren en relativeren van m’n leidinggevende, complimenten daarvoor.

Zijn er ook nadelen aan thuiswerken? Tuurlijk, het directe contact met collega’s die je normaal niet meteen ziet (bijvoorbeeld in de koffiehoek of in de kantine) is minder, en de koffie thuis duurt wat langer om te zetten dan die push&go machines die op kantoor staan. Oh, en zwemmen, maar dat ligt niet aan het thuiswerken, maar aan de gladde wegen. Of terwijl je bezig bent om af te sluiten om 2000 uur nog een snelle chat met facilitair over wat zaken die nog gedaan moeten worden. Niet erg, normaal ben ik rond deze tijd pas weg, en nu kan ik de trap af en poten over elkaar doen.

Dus ondanks dat thuis/tele werken straks een wettelijk recht is, moeten er wat zaken veranderen:

• bedrijven moet het accepteren
• leidinggevenden moeten het accepteren en er mee om kunnen gaan.
• maak duidelijke afspraken waarom iemand met z’n kop kantoor moet zijn
• heb er vertrouwen in dat als mensen thuis werken ze ook echt aan het werk zijn. Er zijn rotte peren, maar die vonden op kantoor of waar dan ook, ook wel een methode om niets te hoeven doen zonder dat dat opviel.