Live van uit, eh E45 voor Göteborg?

Wat een rust vannacht, zo donker en rustig, ik ben in tijden niet met zulke dikke ogen wakker geworden. Om iets voor half acht vertrok de andere motorrijder en ik kon niet laten even te spieken hoe hij dat deed. Nou net als ik, alleen met meer geweld en daardoor een stuk soepeler. En omdat die BMW vette noppensloffen (ha.. vertaal dat google 😉 ) heeft was ie over het natte gras zo boven.  [note to self : noppensloffen op de brommert bouwen: BMS : kanda? ]
Dat ik later die noppensloffen nog nodig ga hebben weet ik dan nog niet.

Trouwens met wie ik ook nog eens pissig ga overleggen is Garmin en z’n kaartenboer. <sarcasme> “Nou Den, vertel eens jongen, wat hebben die hufters nou weer fout gedaan?’ </sarcasme>
Nou weet je wat ze doen die flikkers? Die snappen snelwegen niet. En u-turns ook niet, enneh verharde en onverharde wegen is ook niet duidelijk van ze!  <sarcasme> ‘Oh, dat meen je, wat een boefjes Den. Je zou ze toch ook he. </sarcasme>

Nou, misschien speelt een beetje mee dat ik wel een grote bek heb, de geografische kennis van een dood konijn, zelf nogal eens denk het beter te weten en vooral niet de moeite neem om een route een beetje voor te bereiden en te snappen hoe de garmin werkt. Maar dat is allemaal wel een heeeeeeel klein beetje van invloed, vind ik zo, eigenlijk best wel enzo.

Goed, wat er dus gebeurde was dit. Ik kwam gisteren van de snelweg af, de e45. <sarcasme> Die waar je nu ook op zit, Den, of beter: langs in een hotel? </sarcasme> Hou je bek. Dat ik op de motor met mezelf zit te praten en mezelf de slappe lach weet te bezorgen is tot daar aan toe, maar een gespleten persoonlijkheid op een blog wordt al wat zieker..

Affijn, die e45 dus. Aangezien het vanmorgen op zich goed weer was, milde motregen, geen wind, wilde ik de snelweg af gaan.  In mijn beleving is elke weg met een A/B/N/E nummer een snelweg. Alles wat op -gatan eindigd is een soort van weg. Een onverharde weg bestaat uit blubber en keien, een verharde uit stenen en/of asfalt/beton.  Een u-turn is in mijn beleving een punt waar je ergens keert en weer over de zelfde weg terug gaat. Waar je dus al eens op gereden hebt. Dat je die bocht maakt in 20 meter of een dikke kilometer of op een rotonde, dat is allemaal het zelfde. Goed met die definities in de kop trek ik de route op de GPS open. Ik verwijder de punten richting Oslo en hou alleen Karlstad en Göteborg over. Ik voer als via-plaats Trollhätan in en geef aan snelwegen te vermijden en U-bochten te negeren.

Pruttel pruttel…  Berekend! Mooi, brommert optuigen, brökjes (zweeds voor eten) scoren in het restaurant en opstappen. Ontbijt was prima, sterke koffie, dus tevreden boerend in de nauwe helmmuts haak ik de benen over de bepakking. Iets over 8, starten en weg rijden. Links, links en hoppa.. geef mij de zweedse slinger wegen maar. Nou dat duurt dus even, en eigelijk rij ik al een dikke poos paralel met de snelweg. Grotver..

Tot ik een afslag over het hoofd zie. Gisteren geleerd dat als ie me drie keer op een u-bocht trakteert ik toch moet keren. Dus omgooien en rijden. Afslag gevonden en doorgaan. Ah.. mooi.. slinger, slinger. Me sa häppy.  Maar ondertussen blijk ik toch wel in de buurt van de snelweg te zijn. Potver had ik nou gisteren maar die route beter in de garmin gezet (factor 1). Goed, maar als ik mij niet vergis, maar dat doe ik zelden (factor 2), moet ik ongeveer naar het westen gaan. Ah, als soort van oud commando, navigeren op de zon dat kan ik (factor 3 en 4) dus rük anneh stûr en Den schiet een weg in. Ah… kijk, beter. De gps schreeuwt moord en brand, keer om dit en keer om dat. Hey fuck you Garmin. Ik weet dit beter, met je snelweg vermijden. Ik rij op een oude snelweg, en nu ben ik aan de beurt. Na een hele tijd moord en brand schreeuwen neemt de garmin wraak.  Volgende rechts! en alle factoren komen bij elkaar….

Mooi, die heb ik ook getemd denk ik vergenoegd. En jawel, de wegen worden leuker om te rijden. Tot ineens de weg niet meer van asfalt is. Meer een soort steengruis. Maar dat geeft niet. Er staat zelfs naast deze weg een maximum snelheid van 70kmh, dus het zal wel beter worden. Nou neeeeh… Hoewel dit als een soort oud-snelweg in de garmin staat is het een oud bospad, bestaande uit een harde ondergrond met wat steengruis er op. Geen probleem, dit is ook motorrijden. Prima, de snelheid wat naar beneden, het weer klaart op, dus prima, kan ik ook wat natuur zien. Niets aan de hand, ik kan dit.  Midden in dat pad mis ik een afslag. Het is dat ie op de kaart staat anders rij je er voorbij. Aangezien ik die voorbij pruttel kom ik na een dikke 7 km weer bij een snelweg uit, godsamme..  Keren, en weer die afslag opzoeken.

Die afslag gevonden en weer verder. Als ik het pad oprij wordt het steengruis wat groffer, en gaat de snelweg nog meer naar beneden. ik rij een soort van heuvel op, en de bomen komen steeds dichter op elkaar te staan. Hoe meer ik doorrij, hoe dichter de bomen op elkaar komen, het gruis al in gewone kiezels veranderd en het pad steeds smaller wordt. Mhm..

De Garmin blijft dapper aangeven dat ik over x km ik naar links moet. Ah.. dan zal dat pad wel beter worden, ik kan me niet voorstellen dat dit soort wegen kruist zonder dat er wat aan de kwaliteit wordt gedaan. Ondertussen is de manier van rijden volledig veranderd. Stuur word breed aangepakt om een slinger aan het stuur zo min mogelijk effect te geven, de remmen mag ik niet aanraken en versnelling, potver ik kan er eentje tussen de vrij en de 1 gebruiken.. De blower slaat aan, en blijft vanaf dat moment om de minuut gierend aanslaan.
Ondertussen geniet ik aan de ene kant van de natuur maar maak ik me ook wel wat zorgen, wat als ik de banden lek rij hier.. Ik heb wel een reparatie set maar of ik twee banden een beetje provisorisch kan repareren is me niet helemaal duidelijk. Na een dik half uur ben ik kapot. Ik hou het stuur zo stevig vast dat ik geen gevoel in de handen meer heb, en ik droom van asfalt.. De volgende afslag wordt aangegeven, en als ik er ben is het nog smaller en enger. Ik stop om even de handen weer gevoel te geven bij een dromerig veen meertje. ik al zeker een uur geen auto’s of huizen gezien en ik rij ook nog eens in een militair test gebied… Er staan zo af en toe een soort van metalen grote postbussen waarin je kan schuilen bij schieten.

Ok, wat nu? Opstappen, keren en toch de snelweg volgen of doorgaan, voor Joost / Diederik mag weten hoelang en de banden kapot rijden? Ik zoek op de garmin de route, en die geeft stoïcijns aan dat ik door moet rijden, immers dit is de  te volgen weg.. Jawel, kan zijn, maar niet echt verhard vindt je ook niet?

Met een soort van angst maar ook een dubbel plezier omdat ik ondanks de conditie van de weg ook hier ben terecht gekomen stap ik weer op. Doorrijden it shall zijn.  Weer in de één, stuur breed aangepakt en voeten op de steps. Rustig naar boven en doorgaan. Bij glijden kalm blijven en geen gas geven NIET REMMEN !  En zo duurt de rit op dat stuk nog een dik half uur, met bloed zweet en tranen.
Opeens zie ik voor mij op het pad twee grote gedaanten, elanden! Die zien mij ook (mijn schutkleuren in het bos zijn lichtgevend groen, felle koplampen, blauwe motor, rood pak en een motor die in de één gierend de koeling aan heeft) dus ik kwam niet echt als een verborgen ding aan, maar ik schrik wel. Ik zie dat de ene eland veel kleiner is : een kalf. Dus die ander is vermoedelijk de koe en ik weet van jaren Discovery kijken dat een kwaaie koe een rot humeur heeft. Ik ben niet snel (om het zachtjes uit te drukken) dus ik ga het afleggen als ze verhaal komt halen. Dan maar remmen, ruim voor ik bij ze ben. Ze schrikken niet echt maar lopen wel snel de bossen in. Ik ben nog steeds verbaasd dat zulke grote dieren zo makkelijk tussen de dichte bomen door komen.

Op een bepaald moment kom ik op een weg die veel donkerder is en daar drukt Gwyneth zichzelf een dikke 5 cm in aarde en steengruis en ik zie in de spiegel een naast het originele spoor alleen mijn spoor.. Potver, wat als in 1723 dit spul is neergelegd, ziet er hier niet uit alsof er vaak mensen komen..

Na nog een paar kilometer geeft de garmin aan : links, onverharde weg, 20 mtr, en dan rechts. De hufter! Die 20 meter onverharde weg is van betere kwaliteit dan het pad waar ik het afgelopen uur op zitten zweten.  Enneh? Weer op een snelweg uitgekomen. Nou so be it! Na iets van een kilometer is er een parkeerplaats waar ik afstap en de banden controleer. Wit en bebaggerd maar heel! Ik kom even tot rust en merk dat als ik de helm af doe ik een rode opgewonden harses heb.

[ oh cynisme : s avonds blijkt met Mapsource het volgende : De totale afstand die ik hier gereden heb is ruim 30km, waarvan 8km overbodig omdat ik daarvan 4 km heen en terug heb gereden. Maar.. als ik gewoon normaal had gereden was de afstand 11 km geweest, ik ben namelijk op exact de zelfde weg terug gekomen als waar ik van vertrok.. zie plaatje hieronder voor de details: (rood met bobbels was de route die ik gereden heb, 31 km hardcore brommer survival, en blauw de route die mapsource had berekend, 11 km, zonder stenen in de wielen, het gebied bij de Villingsberg) en klik hier ^[1] om de fotoreeks van de helmcam te downloaden. Je krijgt dan een indruk van de omstandigheden. Van begin tot einde duurde ca. 71 minuten, het bestand is wat aan de forse kant (ruim 250mb) dus duurt even voor ie binnen is. De cam staat zo ingesteld dat ie elke 30 seconden ongeveer een foto maakt. ]

 

Maar eerlijk is eerlijk: je ziet dan wel hele mooie plekjes :

Dan om mezelf ‘te belonen’ een poos op de snelweg gebleven. Doorrijden maar, en het weer wordt steeds beter, lekker warm met de de zon er op.

Ik rij door en na een plaatsje doorkruist te hebben ga ik weer eigenwijs doen. Ik negeer het bordje doodlopende weg, en na een dikke 7 km blijkt dat dat paadje inderdaad doodlopend is.. Grmbl. U-turn. Ik groet de houthakker en de vrouw die aan nordic walking doet. Tja, als je elkaar zo vaak ziet dan is er toch een soort relatie, dus vriendelijk groeten mag dan best.

Oh, trouwens, over dat Nordic walking, dit is voor alle bejaarde kadavers in nederland: Nordic walking is geen sport, dat is domweg keihard nodig voor Zweedse senioren om te voorkomen dat ze van de berg af lazeren of er niet tegen op komen met alle heuvels en bochten hier. Die hebben we niet in Nederland dus doe normaal en loop gewoon rechtop met je stramme lijf.

Weer de snelweg gevolg en als de zon steeds warmer wordt krijg ik het weer in de kop: ik ga eigenwijs een richting in. Weer neemt de garmin wraak door me op een natgeregend klei-pad te sturen, linksje hier, rechtsje daar en glijdend over de bagger pruttel ik door het bos. Mahaahaa… maar ik red het wel en ben stiekem best aan het glunderen als ik me realiseer dat ik op een eigenlijk te zware motor voor dit soort paden met niet de juiste banden voor off-road acties met volle bepakking toch mooi aan het rijden blijf.

Ik blijf ondertussen mooi op de E18 en later de E45, en bij nogal wat paden waar ik denk “Mooi!” zie ik de kiezels glinsteren als ik ook maar overweeg om er op te gaan rijden, mhwa.. dat moest maar niet, ik heb nu nog steeds een plezierige band met Gwyneth en dat moest maar zo blijven toch?

Na verloop van tijd wordt het weer minder, de regen komt op, de wind wakkert aan (die hier net als mijn handvat verwarming twee standen heeft: net niet en te hard) en na Tröllhattan ben ik er wel klaar mee. De planning was om Göteborg te halen, maar ik denk dat ik mooi een hotel scoor, kan het pak, helm, muts, handschoenen mooi drogen, en kan ik op mijn gemak de route morgen eens uitzetten.

Plan voor morgen is Denemarken halen, of de regio rond Malmö. Dan zit ik in de 12 uur-thuis zone als ik alleen snelwegen pak.

Maar eerst de statistiekjes van vandaag: Redelijk weer, varierend van bewolkt, zonnig (tot warm aan toe) tot koude regen met harde wind. Ruim 8 uur gereden, ca. 352 km, twee elanden gezien en een hertje. En een poes in een weiland. En heeeeeeel veeeeeel zweden die bellen in de auto.

Foto’s van onderweg :

[7]	[8]
[9]	[10]
[11]	[12]

Deze zijn genomen na Karlstad, even afstappen en een bak koffie drinken.

[13]	[14] Even koffie scoren..
[15]	[16]
[17]	[18]
[19]	[20] Duurste hotel tot dusver en minste bed, maar het was droog !

 

Zo, nou eerst eten en dan de route Göteborg – Malmö eens duchtig voorbereiden.