Noorwegen, Oslo, de eerste dagen.

Ben je koud uit nederland weg blijkt m’n commerciele afdeling een ware rel te veroorzaken op m’n blog. Fijne vent.

Goed, inmiddels is met wat horten en stoten mijn week ‘backfilling’ in Noorwegen begonnen. Een hele andere opzet dan de stationering in Denemarken. Het heeft wel wat weg van een militaire operatie: invliegen, kwartier maken, klussen en weer weg. Invliegen omdat ‘met de motor‘ niet des bedrijfs was. Fijn, en dat heb ik geweten. Voeg daarbij ook het nieuwe bedrijfscreditcard systeem en declaratie systeem dus ik sta met dubbele kaarten klaar om te zien waar we terecht komen. In Nederland trof ik afgelopen zomer op de dijk Enkhuizen-Lelystad het eerste bedrijf aan wat de creditcard zou accepteren. Mooi testje dus.

Zaterdag.
Spul gepland en afgelopen zaterdag die kant op. Met het OV, want de motor mocht niet. Opgestapt op het station, en naar Schiphol. ik had al elektronisch ingecheckt en de QR-code op de telefoon klaar staan. De trein had tegen verachting in geen vertraging, maar zoals het de NS betaamd was ie overvol omdat andere treinen niet reden, of iedereen via Schiphol wilde gaan ‘houdt u rekening met een extra reistijd van een uur’ Je zal wat gepland hebben. En: de kaart werd natuurlijk niet geaccepteerd.

De spullen passen in twee tassen, kleding en apparatuur, ene gaat het ruim in, de ander is handbagage. En dan is het wachten. Wachten, wachten, wachten en nog eens wachten. Voor een vlucht van iets meer als 1,5 uur ben je vanaf half tien ’s morgens onderweg.
De vlucht zelf verliep prima, al had ik op een bepaald moment wel dat er een vliegtuig met een rotgang erg dicht schuin onder ons door vloog. Er staat me bij dat vliegtuigen in de lucht in blokken van 10x10x10km vliegen en deze was absoluut minder als 500mtr bij ons vandaan.Een soort van near-miss? Ik zit dit te typen dus het is goed gegaan.

Er zou een shuttle beschikbaar zijn maar dat bleek niet het geval. Bij een info receptie eens gevraagd. De treinen lagen er uit i.v.m. werkzaamheden maar de city-centre lijn stond klaar. Er heen, en terwijl ik de creditcard trek hoor ik ‘No, not that one Sir, the machine is broken.’ Mijn eigen mastercard gaat vlekkeloos door de broken machine …

En dan, Oslo, de rit er heen was al grappig. Ik wou dat ik de motor bij me had. Had ik al verteld dat ik die niet mocht meenemen?
Na het instappen sta ik nat van regen en zweet in een klamme bus. Naast een jongen is nog ruimte dus ik vraag vriendelijk of ik er mag zitten. Geen probleem. Als ik er naast zit komt na het afrekenen buiten een vrouw met 2 kleine kinderen, een dochter en een man de bus in. Resoluut loopt ze naar onze stoelen en vloekt de jongen naast me de de zetel uit. Ik sta ook op en bied mijn stoel aan hem aan. Nee, dat hoeft niet. De vrouw parkeert na een halve volksverhuizing haar dochter op de stoel achter waar de jongen zat. Zijn stoel wordt omgebouwd tot een kinderstoel, en in de rij naast ons wordt ook een andere stoel omgebouwd voor de tweede kleine die ze heeft.

Nadat iedereen weer her en der verhuisd is blijven wij in het pad staan. Zweet lekt aan alle kanten tussen de regendruppels door en ik probeer op het info scherm te lezen waar ik er uit moet. Ze stoppen niet, je moet aangeven dat ze stoppen. Een deel van de info is in Engels maar juist het deel ‘Deze halte stopt voor hotel X, Y, Z’is in Noors. Dat lijkt wel iets op Deens en Zweeds, dus ik gok erop dat het goed gaat. Als ik later wanneer de moeder met de kleine kinderen uitgestapt is, samen met de jongen weer op de plek zit praat ik over mijn verbazing dat ze niet eens de jongen bedankte dat ie zijn plek afstond. Hij is Zweed en zegt dat noren zo zijn, en dat ze dit soort dingen als vanzelfsprekend vinden.

En dat gaat het, dus in Oslo centre stoppen we. Als ik uitstap heb ik geeeeeen idee waar ik heen moet. Ja, de Tollbugatan, maar met mijn richtingsgevoel kan dat ook richting dinges zijn toch? Kaart bij een tramstation bekeken, een vrouw lastig gevallen en in de goeie richting gestuurd. Lopen, lopen, in de regen, met die tassen op mijn rug, het lijkt godsamme wel sporten zeg. Had ik al gezegd dat ik mijn motor wel handig had gevonden hier?

Na veeeeeeel lopen en veel vragen kom ik er achter dat ik al een klein uurtje in de rondte loop om het hotel heen. Niet iedereen kan precies die straat aanwijzen en later zal blijken dat ik er vanaf het station in een rechte lijn zo was geweest in plaats van de slingerende route door het centrum. Ondertussen zeikt de regen uit de lucht bij een temperatuur van net boven de 20 graden, dus ik lek twee keer zo hard als dat het regent.

Bij het hotel aangekomen een typische opening, een lekker ‘JIJ’ hotel. Jij bent belangrijk, jij moet lekker sporten ‘wat the fuck, wat heb ik net gedaan met die tassen?‘ en jij kan mensen hier ontmoeten (in de lift een sticker : “Say hi to the person next to you, it could be your new friend“) of het ontbreken van een minibar : “Minibars are lonely and expensive. Come to our lobby shop instead. Drinks, snacks and things you may have left at home.” En een langbenige blonde stoot achter de balie, en kop groter dan ik ben 😉 (Nou is dat met mijn lengte niet meteen een echte prestatie, maar toch) Na het inchecken werkt de bedrijfskaart meteen. Mooi, dat scheelt weer.

Dan naar de kamer, eindelijk de natte zooi uit en even douchen of zo. De kamer is klein, een echte één-persoonskamer. Prima plek om te crashen, niet om te wonen. Kwartier maken, inrichten en klaar voor morgen. Hey, internet? Is dat er?
Jawel, maar wel even beneden een code kaart halen. Elke dag om 1500 uur wisselt de toegangscode dus die moet je elke dag halen. Voor de rest prima geregeld, draadloos en goede ontvangst.

Zondag.

Mijn collega had me een metro overzicht met loop route gegeven. Op internet nog even eea. na geplozen en toen wachten. Wachten tot het regenen minder zou worden. Tussen twee buien door ga ik naar Ruter toe om een reisekort te halen. Een soort ov pas waarmee je voor een x-aantal dagen onbeperkt in de stadsgrenzen kan reizen. Kost nok 250 en daarmee ben je klaar. Ook hier wordt de bedrijfskaart geaccepteerd. Mooi….

Proef ritje met de metro en voor ik het weet ben ik in de buurt van waar ik moet zijn. Metro uit, en in de richting van het werk lopen. Maar ondertussen… Weer een berg op. Mijn kuiten staan in no-time op springen als platte nederlander.
Na wat rond gezworven te hebben weet ik dat de andere halte een veel slimmere oplossing is.

Weer terug en naar het hotel, de regen haalt de lol van rondlopen wel goed weg.

Eerst nog even eten, want het JIJ hotel heeft geen echte keuken. Een pizza en een groot glas bier zetten me ruim Nok 300 terug, wat later ruim € 40 is. En dat zat ‘m niet echt in de pizza, het glas bier was ruim Nok 95, wat zo ongeveer €12,70 voor een glas bier is, weliswaar 600ml, maar toch. Deze week geen bier meer. [ Joh, had je dat niet van tevoren kunnen bedenken? Jawel, maar dat zou naar voorbereiden rieken, nietwaar. En ik sta me niet voor op voorbereiding, wel op incasseringsvermogen. 😉 ] Ik snap nu ook de grijns van de bedienende griet en waarom alleen de Engelsen aan het bier zaten. Die hebben geen idee wat het hier kost.

 

[4] Schitterende architectuur - Oslo Sciencepark

[5] Meer mooie gebouwen in het science park.

De metro:

Tip van de collega: alle lijnen 3,4,5 -> die komen op de juiste plek uit.