Tja, ook ik moest er maar eens aan geloven.
Nadat twee huisartsen op rij toch wat ongemakkelijk worden na gewichtsgegevens, bloeddrukwaardes en een setje bloedresultaten te hebben vergeleken en voorzichtig informeerden hoe ik me voelde :”Uitstekend, maar ik begrijp dat dat niet uit die getallen blijkt ?“, tel daarbij een wat paniekerige reactie van een sportclub medewerker die na de eerste keer bloeddruk meten mompelde “Oh wacht, het kan ook aan de meter liggen, ik pak even een ander” maar ook nadat de tweede keer m’n arm er zowat afdrukt werd zei “Hoe voelt u zich? ” waarop ik antwoordde “Mwah tot pak ‘m beet 10 seconden geleden uitstekend, maar dat klopt niet ?” , moet ik toch maar wat aan mijn ‘gestel’ gaan doen.
Mede doordat er nogal wat dwang werd uitgeoefend vanuit de toenmalige thuisfront die er een soort van tweede agenda op na bleek te houden werd mijn motivatie om te sporten minder. Zeker toen op een bepaald moment uitkwam dat mijn sportavonden samenhingen met ‘gitaarles’ had ik er echt de balen van. Omdat de gitaarles niet echt iets met de gitaar te maken had en er een op z’n zachtst gezegd een erg ongemakkelijke situatie ontstond toen bleek dat de getrouwde gitaarleraar iets anders tokkelde dan de gitaar toen ik eens te vroeg thuis kwam was ik er echt klaar mee. Exit verplicht buitenhuis spelen.
Maar afijn, de tokkelaar en getokkelde zijn inmiddels een klef setje, en mijn domeinnaam doe ik steeds meer eer aan en de vrouwelijke krasse knar maakte zich openlijk druk omtrent massa, ongezonde levensstijl en aanverwante zaken. Daarbij speelt ze vuil samen met de huisarts die, ook niet vrij van sadisme, mij op regelmatige basis naar de buisjesmelker stuurt.
Tevens rent er sinds kort op de afdeling een jonge adonische god rond die sport op een manier die je alleen in de betere Jackie Chan films ziet en die mede door zijn snelheid mijn rubberband attacks weet te ontwijken. Ik daarentegen ben een sitting duck, eh.. sitting walrus die genadeloos wordt afgeschoten.
Ons bedrijf heeft in het kader van gezond werkgeverschap een deal met een sportklub gesloten en we kunnen dus erg laagdrempelig op kosten van het werk sporten.
Na wat gegein over en weer is de jonge snelle turbo aan het boeken geslagen en hebben we gisteren de intake en eerste sportles gehad. Speedfitness.
Fucking hell.. me, my big mouth, and my fat ass… wat een klote klus.
Nadat de formulieren over ziektes, conditie en motivatie waren ingevuld aan de gang. Parcourtje van een apparaat of tien en eerst even inlopen op de crosstrainer. Ah die kende ik nog van “vroeger” tik tik tik tik standje 12, en rukken aan de stangen.
Na enige tijd worden spieren zwaar, warm en merk ik het prikken van zweet, ah goed.. ik zweet al voor ik aan de zuurstof moet. Het valt allemaal best mee dus. Ikke als oudere bok bij de twee snotneuzen van de afdeling, dat lukt nog best. Hoewel, na acht minuten wordt de controle over de benen toch minder. Standje terug, maar da’s niet erg, is een soort van uitlopen he, dat mag.
Na enige tijd (waarbij ik toch constateer dat 10 minuten op zo’n apparaat langer duren dan 10 minuten scripten of zo) worden we door de sportinstructeur bij de afdeling professioneel staalrukken neergezet. Instructie : 45 seconden, dan wisselen. Moeha.. 45 seconden.. daar heeft niemand last van toch ?
Nadat ik eerst eens vast stel wat een beetje tegengas op het apparaat veroorzaakt kom ik op stand 7 of 8 uit. Apparaat 1, stand 8, en rukken maar. Houding is goed en ik ga lekker. “Wissel!”
Tweede machine, standje 7 en rukken. AAAAh.. moet dat zo voelen ? Iets rustiger. “Wissel!”
Volgende machine, oh deze is makkelijk.Ruk, Ruk, de jongens geinen wat over mijn waterafgifte en rode harses “Wissel!”
Buikspier oefening apparaat. Terwijl ik me verbaas over het gewicht van de dijen en aanhangende onderdelen die inmiddels slapper worden vraag ik me af waarom dit ook al weer leuk was. “Wissel!”
Op het volgende apparaat train ik mijn benen en, zo voel ik inmiddels, een venijnig stuk van de bilspier. Die doet ondertussen ook in stilstand zeer. “Wissel!”
Als ik bij het volgende apparaat de greep vast heb schrik ik. Mijn vingers en nagels zijn paars. Mhm.. iets met doorbloeding of zuurstof opname schiet door m’n hoofd. Trouwens, over zuurstof gesproken, waar staat de cilinder met vloeibare zuurstof ? “Wissel !” De instructeur kijkt me aan “Gaat het nog ?” “Als je zuurstof hebt, graag intraveneus ” piep ik tegen een steeds nauwer wordend blikveld.
Wow, dit gaat niet goed. Ik geef aan dat ik even afhaak om weer op bij te trekken. Van de volgende vijf minuten kan ik me slechts herinneren dat ik vecht als een leeuw om niet onderuit te gaan. Ik maak deels het rondje met de jongens af en gebruik de tijd die zij op de loopband uitlopen om weer op mijn benen te kunnen staan.
Als we later in de kleedkamer staan en het psychologische “”hoe groot is die van jou nou?” moment induiken komen de cijfers op tafel. Niet dat er daadwerkelijk gemeten is, die fase zijn we door gelukkig, maar als compensatie moeten toch even de standen van de machines worden vergeleken. “Vier ” zegt de een. “Vier, vijf” zegt de ander.
Grotver.. die klootzakken hebben op de helft van mijn standen zitten werken. Ik met m’n grote bek meteen op zeven of acht inzetten. De ene traint elke week een paar avonden en die zet z’n machine in op vier en ik met als zwaarste training afgelopen jaar lopend bij de koffie automaat met drie bekers koffie terug gelopen zet op acht in….
Als ze nog wat bezorgt aangeven “Joh stuur even een sms als je thuis bent” gaan ze weg. Ik douche me af en kleed me aan. Buiten stoom ik nog steeds als ik met trillende spieren op mijn motor stap. Sport.. wow wat gezond. “Goed ben ik bezig ” hou ik me voor als ik met een van honger samengetrokken maag van de honger de McDreck voorbij schiet op de snelweg.
Vandaag tijdens de lunch konden we er weer om lachen, alhoewel zij wat meer dan ik na deze grap “We vonden je toch wel stoer hoor, zeker toen je na de twee keer hartreanimatie weer achter de hendels kroop.”
Volgende week maandag weer, zelfde tijd, maar dan standje vier..