Heel Nederland staat op z’n kop als er een ambulancebroeder klappen krijgt, of een zuster op de poli onheus bejegend wordt. Is dat altijd terecht?
Behoudens een paar uitzonderingen (er zijn echt mensen die je gewoon rechttoe rechtaan flink voor de bek mag hengsten) is geweld een uiting van onvermogen en of frustratie.
Zoals al eerder gemeld gaat het met de zuster van de knarren niet best, en wordt het een toch minder menswaardig verhaal als ik eerlijk ben. Door de kanker kan ze inmiddels niet eens meer normaal in bed liggen en is er op de begane grond een bed-achtige constructie gemaakt. Tijdens de nacht gaat ze er even uit om naar de WC te gaan en dan gaat het fout. Een slippertje en ze ligt op de grond en wordt wat later zo gevonden.
Klagend over een zeer been wordt toch de huisarts gebeld, en dan blijkt hoe mooi alles in Nederland is. Er is in geen velden of wegen een arts te vinden die een terminale patiënt kent of het dossier kan raadplegen, alleen een dienstdoende arts die ook maar wat probeert. Het bericht van de huisartsen post “We komen er vandaag nog aan.. ” Lig je dan met je zere donder.
Als uiteindelijk de arts is geweest en de ambulance haar ophaalt omdat er toch een verdenking is van een botbreuk blijkt ons Nederlandse systeem van de gezondheidszorg in optima forma. De breuk in het dijbeen wordt bevestigd en wat is de oplossing?
“Stuur maar naar huis, mw. kan toch niet lopen”. Dit oordeel wordt door een arts gedaan die telefonisch wordt geraadpleegd, en die thuis de röntgenfoto bekijkt. Dat de betrokken patiënt vergaat van de pijn wordt in de foto niet duidelijk, of dat de patiënt helemaal niets maar dan ook niets meer kan doen en daardoor nog afhankelijker wordt van goedbedoelende vrijwilligers blijkt er ook niet uit.
Technisch heeft de arts natuurlijk gelijk, ze is te ziek om te lopen, en laten we wel zijn, de kans op herstel van de breuk is minimaal. Maar de collega’s van deze arts halen haar aanstaande woensdag met de ambulance weer op om verder te bestralen om de laatste periode toch wat minder pijnlijk te maken. Dus eerst met de ambulance naar huis, dan een paar dagen liggen te verrekken van de pijn en dan weer met de ambulance naar het ziekenhuis. Tien tegen een dat er dan een andere arts is die vindt dat er wel wat aan die breuk gedaan moet worden.
En zo modderen we door met onze zorg in Nederland, kosten en baten analyses zijn doorslaggevend voor het menselijke beleid, en daarom gaan we zeulen met terminale zieken met gebroken botten. Dat is goedkoper…
Als je het zo bekijkt, dan vindt ik de prijs voor mishandeling (tussen de 500 en 1000) euro om een keer een arts te laten kennismaken met het principe van een gebroken been (wat dan ook niet geholpen hoeft te worden, de man zal namelijk toch niet meer lopen direct na het toebrengen van het letsel) best de moeite waard.