En weg is je zelfredzaamheid. De Krasse Knarren zijn een paar dagen de hort op en er ligt eten en een klein kluslijstje voor me klaar. Gisteravond na het zwemmen kom ik thuis en haal de vuilnis bak binnen en gooi het plastic bij het vuil. Aangezien ik vanochtend een semi-seminar heb bij een leverancier wordt het een korte nacht en wil ik snel eten.
Bolletjes gepakt, vleeswaren [zoekend in de bakken :”nee,ook niet, ah.. leverworst, lekker..“] , beker melk (zwemmen en gezond gedrag tsk… sorry) en alles staat even later klaar en aanvang laat diner.
Grunch grunch prop prop klok klok en hoppa. Diner naar binnen.
Even bank hangen en ontspannen. Ik ruim de resten van het avond eten even op en zie ineens dat de folie van de leverworst een ‘typische kleur’ heeft. Niet roodbruin, of grijs, maar een licht groene pastel tint. Shit.. te snel gesneden, en die klats piccalilly verbloemde natuurlijk de smaak een beetje.
’s Nachts treed m’n afweer in werking. Knallend als het laatste oordeel vraag ik me af waar m’n weerstand is gebleven. Vroegah in mijn studententijd en vlak er na “Oh die macaroni is pas een week oud, effe flink op hoog vuur is ie weer goed.” maar daar merk ik niets meer van. De afgelopen jaar wordt ik door de knarren goed verwend en is mijn ‘voedings tolerantie” schijnbaar minimaal geworden.
Het seminar duurt lang. Niet vanwege het onderwerp, dat was goed gekozen en levendig gebracht, maar vanwege de drukopbouw. Wachtend tot het einde er is en ik met goedfatsoen in een wc kan vluchten vraag ik me af hoelang het goed gaat. Niet vanwege het lawaai, maar meer om vanavond het zwemmen te overleven.