Mooi, de kogel is door de kerk. Mijn nieuwe rol of functie of hoe je het wil gaan noemen is erdoor. Symbolisch ook net op een moment waar ik eindelijk al mijn windows omgevingen heb omgegooid naar een werkend OS (ubuntu [1]) die boven verwachting presteert. Twee laptops met werkende hardware, office en mail/chat/bellen in 40 minuten ingericht from scratch… A clean start. M$ zou hier toch een dikke 2,5 uur voor nodig hebben en ik zou me aan licenties blauw betaald hebben.
Mijn nieuwe rol is uitdagend, ik kreeg een taken overzicht of functiebeschrijving die meerdere kantjes besloeg en daarbij een tweetal primaire taken toebedeeld waarbij mijn manager (ook niet vrij van ironie) plechtig sprak ‘Voor taak [laten we het comms noemen] wil ik dat je ongeveer 50% van je tijd gebruikt.‘ gevolgd door ‘En voor taak [laten we het helpdesk monitoring noemen] ook 50%.‘
Kijk de betere takenverdeling: 2x 50% van je tijd aan twee neven taken en dan de rest..
Maar eerlijk is eerlijk wel twee hele leuk en vooral uitdagende taken. Die Comms opdracht gaat pittig worden. We hadden ooit in het kader van testen eens een gebruiker gevraagd om een drie-regelig stappenplan te doorlopen. ‘Áls er problemen zijn horen we die graag.‘ Na een stief kwartiertje kwam deze gebruiker met 7 (zeven) tegenvragen. Hoogopgeleid bedrijf maar de hele IT is toch een wat schimmiger verhaal op de een of andere manier. En daar kom ik om de hoek kijken : een beetje de schimmen verdrijven en wat er aan IT gebeurd (zowel op lokaal als op Europees niveau) zien te verduidelijken. Een van de eerste uitdagingen is een vage. Klachten over de laptops. Zouden te traag zijn en niet naar behoren werken. Als je dan eens gaat spitten wat de helpdesk hierover hoort is het wat te stil. Dus nou eens gaan testen of ik het voor elkaar kan krijgen om die pijn punten boven water te krijgen en of we daar wat aan kunnen doen.
Die andere taak die op de helpdesk betrekking heeft is nog uitdagender. Stiekem hoop ik mijn eigen koekoeks ei te vinden. (zie verderop). Er wordt een partij informatie vast gelegd over alle zaken die binnen it spelen, en zoals altijd binnen ons bedrijf “op link X kan je het vinden” Op link X kan ik het vinden? Op link X staat een enorme partij databases, dumps, en vooral voorgedefinieerde query’s die net niet de vragen beantwoorden die ik wil stellen. Dus een aantal zaken zal ik moeten bepalen:
- welke data hebben we nodig
- waar is die data beschikbaar
- moet die data worden bewerkt?
En die laatste optie baart me zorgen. De rest zal ik wel snel in de peiling hebben, maar wat me zorgen baart is het ‘mannetje’. We hebben als bedrijf een mannetje. Een Zuid- Amerikaans mannetje. En dat mannetje doet iets wat ik eng vindt. Hij sleutelt aan bestanden die uit die data query’s komen. En niet zo maar sleutelen, nee, hij copy/paste, saved as etc. dat het een lieve lust is. We hebben Ipads, Blackberry’s, Iphones, wifi netwerken,laptops, datacenters, follow the sun desks en kunnen een Italiaanse dame uit Hawaii door een Rus laten helpen terwijl ze in contact met de Zuid-Afrikaanse helpdesk in Denemarken een nieuwe laptop aangeleverd krijgt. Maar ondertussen zit op een cruciaal plekje in een donker kantoor onderin een gebouw een vent met de hand dataqueries naar Excel en access om te zetten….
En als het een beetje tegen zit ben ik straks ook zo’n mannetje.. denkend in query’s en conversies.. In een gebouw, in het donkere deel. “Den hoef je geen eten te geven, af en toe een pizza en een blik bier z’n kant op gooien is voldoende.‘
En toch lijkt de klus me leuk. Er is zo allemachtig veel data beschikbaar over wat onze gebruikers uitvreten met die machines en waar wij moeten helpen dat de koppeling tussen wat ik vindt aan de ene zijde ik kan gebruiken in de comms aan de andere zijde.
En mijn koekoeks-ei ?
Da’s een wat ouder verhaal [Ga maar zitten, Opa Dino verteld van vroegert, hareuh, roggel sput, waar was ik ook al weer?]
In 1986 is Clifford Stoll naast astronoom ook systeembeheerder op het systeem van de universiteit van Berkley. Tijdens zijn werk loopt ie tegen een ‘kasverschil’ van 75 dollar cent aan. Destijds moest er op de mainframes nog voor CPU gebruik worden betaald en zodoende draaide er op een systeem een programma dat dat bijhield en registreerde. Een kleinigheidje die 75 dollarcent, maar hij beet zich er in vast en via allerlei trucjes en digitaal volgen (waarbij ie bijvoorbeeld computers hem liet bellen als er met een bepaald verdacht account weer werd ingelogd) kwam er beetje bij beetje naar boven wat er gebeurde. Korte tip van de sluier : KGB en CCC (Chaos computer club). Meer info hier [2], hier [3], hier [4].
En niet dat ik nu denk dat wij door de KGB [5], mossad [6], PVV [7] of wat dan ook worden gehacked, maar ik ben wel benieuwd of straks gaat blijken dat we ons in de grote problemen zodanig verliezen dat juist die kleine zaken die zoveel tijd kosten dan ineens niet meer opvallen.
Een oude wet uit de inlichtingen wereld luidt niet voor niets : als je iets wil verbergen moet je het in het zicht zetten.