Stuur maar een kaartje.

Het is nu echt een aflopende zaak voor de zuster van de krasse knarren. Ondanks eerdere ‘beloftes’ of een heilig geloof door de oncoloog gaat dit definitief fout. En dat is het kenmerk van de hele week geweest. Eerst al een bevestiging van de onze en mijn vermoeden dat ze het niet gaat redden. Het woekert te snel en te heftig, en door de jaren van vechten tegen de kanker is er geen reserve meer om nog een keer het gevecht aan te gaan.
Door mijn hoofd schiet hoe je hiermee omgaat. Een trage gang richting het graf, en je kan niet weg komen.

Maar ook kwam deze week het bericht binnen dat een voormalig oud collega die niet kon stilzitten was overleden. De man was met functioneel leeftijdsontslag gegaan, want 65 jaar geworden, en de dag erop bij onze concurrent aan de slag gegaan in exact het zelfde werk, alleen nu onder eigen vlag. Heerlijk als je zo je pensioen in kan gaan. Maar vorig weekend ging het fout: op bezoek in Australië is ie getackeld door de Zeis en overleden. Jammer maar opzich, in het volle leven staand, genieten etc. en dan overlijden: ik teken er voor.

Met de zuster van de Knarren is dat zo tegengesteld, zij zakt wetend af naar een plek waar ze niet meer weg komt. De vermoeidheid is letterlijk ‘moordend’ voor d’r en de Knarren crossen heen en weer om te helpen, tot steun te zijn en om frustraties te helpen overwinnen. Doordat de vermoeidheid een belemmerende factor is is het bezoek vanuit familie even wat minder, maar de Knarren updaten iedereen. Als ik aangeef dat ik toch naar haar toe wil blijken ze het er al over gehad te hebben en de zuster wil in elk geval een kaartje, en als ze wat aansterkt zou bezoek later kunnen.
Terwijl ik naast de Knarrin sta verteld ze alles wat ze bij de zuster hebben meegemaakt en dat een kaartje welkom is.

Een kaartje…
Ik ben slecht in kaartjes, ze zijn te klein, en er zit een plaatje op wat ik niet gemaakt heb of heb kunnen kiezen. En wat voor kaartje kies je dan in vredesnaam: ‘Beterschap’ met een blij schaap erop, of een wat vroege ‘Met innige deelneming‘ en een bijpassende witte lelie?
Wat zet je er op?  ‘Joh, komt wel goed‘ of ‘daar ga je dan…‘ Normaal kan ik door mijn aanwezigheid nonverbaal mijn gevoelens overdragen, maar op een stuk karton van 15 bij 12 cm, waar ik met mijn binairspijkerhadschrift iets op moet krabbelen?

Of dan op een briefkaart toch openhartig iets van

J,
ik heb echt geen idee wat er door je heen gaat als je te horen krijgt dat je dit niet gaat winnen. Ik zou je graag een schouder willen geven om op uit te huilen, een rug om je achter te verschuilen, maar dat werkt allemaal niet meer voor je. Jij weet dit, ik weet dit, en ik zie geen mogelijkheid om dit voor je te veranderen of te verlichten. Ik wil je zoveel sterkte toewensen maar ik weet niet of je dat nog helpt of zin heeft. Wat ik je wel graag wil zeggen dat ik van je hou en dat je in mijn gedachten bent en ik je desondanks het beste toewens.

Ik zit mezelf nog het meeste in de weg met het feit dat ik geen idee heb hoe je omgaat met je eigen overlijden als je dat weet. Naief ga ik ervanuit dat mijn overlijden snel en plots zal zijn, en dus heb ik nog nooit nagedacht over hoe het is om naar dat punt toe te groeien of te lijden.
Ik moet er nog eens goed over nadenken, dat kaartje is in al zijn eenvoud ineens een reuzegroot betonblok geworden.