DenBolle's hok

Semi Realtime

Tip : afbeeldingen staan verkleind op de site. Klik erop om ze vergroot weer te geven.
scheidslijn Think! scheidslijn

kijk ook eens hier:

scheidslijnThink! scheidslijnThink! scheidslijnMAG - Motorrijders Actie Groep scheidslijnBoshuizen motorservice raalte scheidslijnLimes ICT scheidslijn

Ah nee he...

‘Here the fuck we go again´  Gwyneth schuift onder me weg.  Ik ben net na meer als anderhalf uur onderweg geweest te zijn bijna thuis. Ik rij ter hoogte van de tuin van de buren als ik probeer de besneeuwde stoep op te rijden. Via zo’n mooi half opritje.

Afgelopen vrijdag meld BMS dat mijn bestelde banden er niet op tijd zijn. Leverancier had iets niet handig aangepakt. Met de toen geldende weersverwachting maakte ik me al zorgen. Zeker nu ons laatste experiment met het nieuwe type banden absoluut niet goed uitpakte. Deze nieuw GT banden zijn na minder als 15.000 km al versleten waar er toch echt meer van verwacht werd. De vorige banden die ‘zachter’ waren kreeg ik steevast over de 20.000 km zonder dat ze in de gevaren zone komen, en de huidige zijn harder maar halen dat bij lange na niet.

Oh Shit (*)

Met het verwachtte weer in het vooruitzicht zijn nieuwe banden besteld en staat voor afgelopen zaterdag de omruil gepland. Maar niet dus. BMS meld mooi op tijd dat het niets wordt, maar dat dinsdag ze er zijn.

De dinsdag die als gevolg van het slechte weer, of eigenlijk juist het mooie winter weer, de geschiedenis boeken ingaat als het meest heftige verkeersinfarct ever. Meer als 1000 km file. Naar goed nederlands gebruik wordt er door twee instanties dan over gebakkeleid of deze of die van 1999 het ergste is. Geneuzel in de marge… ons land heeft het voor elkaar door een beetje slecht weer ongeveer een factor 5 te scoren op de lengte van de files ten opzichte van zijn eigen lengte.

Met dat mooie weer in gedachten werk ik vandaag thuis in afwachting van de ontvangst melding van de juiste banden. Mijn profiel is echt al veel te slecht voor dit weer, en ik zie eigenlijk best op tegen de rit. Omstreeks twee uur krijg ik te horen dat ze binnen zijn. Ik pluis het weerbericht voor de rest van de week na. Veel vriezen en minder neerslag. Dus toch een soort van glad vooruitzicht. Nieuw profiel is nodig…

Ik pak Gwyneth op, minimaal. Alleen een navigatie en geen volle koffers. Op weg!
Na ruim een uur waar ik er normaal 40 minuten over doe ben ik bij BMS.. Koffie drinken terwijl de chirurg met gepast geweld Gwyneth van nieuw schoeisel voorziet.

Motorrijden: een ontspannende bezigheid (*)

Nadat de banden en nieuwe remblokken er op zijn gezet weer terug. Het is inmiddels donker en tot mijn schrik zijn de wegen in  veel slechtere toestand dan op de heenrit. Ik rij op een motor met nieuwe (vettige) banden, nieuwe remblokken op wegen die eerder glommen van de natte pekel maar nu in grijze pasta zijn veranderd. Alles wat je precies niet wil hebben eigenlijk met deze omstandigheden.

Goed, dan maar dom de rit uitzitten. Ik moet opnieuw wennen aan de banden en ben super alert op te veel gas en glijden. Na een dikke 20km word ik wat rustiger. De wegen zijn her en der echt kut, maar soms ook wel goed begaanbaar. Mijn koplamp geeft door de pekelaanslag minder licht als ik gewend ben. De mistlampen zijn door de aanslag ook niet alles. Maar ik worstel een beetje en kom steeds verder. In Deventer slaat m’n ABS alarm. Fuck..

De kilometers gaan langzaam onder me door als ik bijna in mijn stad ben. Op de eerste kruising moet ik een besluit nemen. Vooruit en makkelijk parkeren, maar over vermoedelijk gladde wegen of kiezen voor minder makkelijk parkeren en over de goede randweg?
Right it shall be, moeilijk parkeren maar de goede rondweg.

Bij het stoplicht is mijn keuze al fout.. Alles is een glibberige grijze massa. Ik zoek in de sporen naar de minste sneeuw en rem af op de motor met de voeten breed uit. Auto’s achter me zullen me wel voor gek verklaren. Ikzelf ook inmiddels, ik ben de enige motorrijder die ik op de weg zag.

Grijze pekelsneeuw spuit voor de motor weg maar ik kom steeds dichter bij huis. Nog een kleine 2km, en dan ben ik er.
De weg vervolgt en ik rij ‘onze’ straat in. Een rechtse afslag zorgt voor een wegglijdende motor maar die is makkelijk onder controle te krijgen: gas los laten..

Dan de laatste 800 meter. In het midden van de weg is de weg nat en bepekeld. Mooi, blijf ik daar rijden, auto’s wegdrukkend. Fuck it! Ik passeer de laatste afslag en zie Pension KnutskeButkse. “Mooi, weer gered.

Dan rem ik af op het fietspad wat op de weg is. Stilstaand kijk ik mijn laatste stuk: 37 meter. Ik sta voor de oprit van de buren. Even de stoep op, en dan voor het huis stil komen te staan. In de sneeuw. Heb ik al vaker gedaan vorig jaar. That’s it.

Nou, daar gaat ie” mompel ik. Gasgevend duw ik mijn voorkant tegen de oprit aan. Dat gaat goed. Dan volgt de achterkant.
En hoppa.. ‘Here the fuck we go again´  Gwyneth schuift onder me weg. Ze valt traag naar rechts terwijl de achterband de rand van de oprit volgt. Ik steek in een reflex de rechterpoot uit, maar dat slaat nergens op. De volle mep van ruim 400kg komt op mijn rechterbeen. Ik knijp de koppeling in en laat haar rustig omvallen. Nou rustig… Ik probeer toch haar overeind te houden. Als mijn hamstrings ineens met een brandende steek in de fik vliegen laat ik haar gaan.
Kutzooi¨ vloek ik. Ik laat haar op de rechterkant op de oprit liggen. Mijn been lijd (pun intended) zijn eigen leven en schud alle kanten op van de pijn.  Ik strompel naar Knutskebutske, open de deur en in mijn kamer doe ik de helm af.
Ik ga weer naar buiten en zie dat mijn bovenbuurman thuis is. Als ik ‘m bel en zeg “Help me, ik ben onderuit gegaan” komt ie zonder verdere vragen de trap af. We lopen naar de motor en daar zijn er inmiddel wat mensen, de buurvrouw en de overbuurman. Aan haar leg ik uit wat er gebeurd is terwijl zij de telefoon wat schuin houdt. Da’s voor de overbuurman die op éénhoog kijkt wat er gebeurd.  Tussendoor vloek ik alsof ik Gilles de la Tourette heb of kreun wat fout orgasmisch.

We gaan de motor weer overeind zetten. Terwijl ik ondertussen aan de buurmannen uitleg wat er moet gebeuren moet ik mijn aandacht ook aan de pijn in mijn been geven.. Ik kan me moeilijk concentreren en zoek in gedachten waar ik de pijnstillers heb liggen.

Als we de motor naar huis duwen doet ze vervelend tot ik aan het sleepspoor zie dat het achterwiel is geblokkeerd. Mijn overbuurman krijgt een spoedcursus motorrijden en weet nu waar de koppeling is.
De buurjongen kijkt verbaasd “Heb je er geen winterbanden op zitten?””Nou sterker, die zitten er pas 40km op, de rekening moet nog betaald worden.” antwoord ik.

Na iets wat ik gewoon in mijn dagboek als sporten ga zetten staat Gwyneth weer ongeveer voor KnutskeButske. Mijn been trilt en schud van de pijn, maar we zijn er. Ik schud dankbaar handen en strompel/hink/kreun me naar binnen. BMS stuurt een sms “Veilig aangekomen?” Ik bel ‘m en vertel alles.

Dan tijd voor de magic: 1600mg ibuprofen, en eten.  En dan straks als ik naar bed ga weer een paar pillen. En een glas wiskey.

En dan met afgrijzen wachten op morgen..dat zal afzien worden.

Oh, had ik al gezegd dat motorrijden echt een leuk ding is? Ik kan het iedereen aanraden!

En ik ben dus niet de enige die rijd (*)

(*) : “Joe Bar Team” naar Joe Bar2, (C) 1997 Editions Vents d’ Ouest / Uitgeverij Glenat Benelux NV

4 commentaren op: Ah nee he…

Laat commentaar achter op mcvries Toch maar niet