Een nieuw bisdom

“aaaaah”

Grommend en tevreden naschokkend kijkt Egbertijn in zijn kruis. De vlekken verraden dat het weer prettig was. Op zijn scherm staat een uitvergrote afbeelding van een beginnend puber joch wat onzeker en naakt in de camera kijkt. Vroeger, toen hij nog priester was, ging het ook zo makkelijk. De mensen uit de dorpen raapten alle centen bij elkaar om een of meerdere kinderen uit het gezin naar het klein seminarie te sturen. Dat deden ze in de hoop dat tenminste een van de kinderen uit het gezin een beetje een maatschappelijke positie kreeg. Via de Heere hoger op zeg maar.

En hij had al die jaren vol overgave les gegeven aan de dappere knullen. Soms zat er eentje bij die ontwapenend lief en naïef was. Door het kweken van een vertrouwensband wist hij dan vaak zo’n jongen wel zover te krijgen dat deze na de les nog even bleef of later in zijn kamer langs kwam. En dan, tja, het was niet persoonlijk bedoeld hoor, maar zo’n jongen vroeg er dan toch ook wel een beetje om. Vaak was hij in staat om nadat het huilen begon zo’n jongen weer kalmer te krijgen en ook te laten snappen dat het pure liefde was. Immers, hij was een man Gods, dus zou hij nou toch zomaar iets slechts doen bij zo’n knul ? Nee toch ? Vaak dacht hij terug aan dat knulletje, kom hoe heette die nou ook al weer? Iets met eh, potver, wat was die naam nou toch ook? Maakt ook niet uit, die dankbare blik van de jongen als hij weer eens was klaargekomen sprak boekdelen. Bij deze duurde het wel wat langer voor ie door de huilfase was, maar toen was ook hij een dankbaar ‘ontvanger’ zeg maar.
Hij wist van een aantal mede priesters dat hij niet alleen was, zij deden soms ook wat toch wel wat besmuikt ‘bijles’ werd genoemd.

Na een aantal jaar bleken er toch van die snotneuzen hun bek niet te kunnen houden en waren er wat klachten binnen gekomen. Nadat hij een best zwaar gesprek met het bisdom had gehad, waar trouwens woordelijk tegen ‘m was gezegd “Wir wollen es nicht wissen“, was hij overgeplaatst. Het bisdom wilde vol overgave niets weten, want stel je voor…
Niet dat ‘m dat tegen hield, hij begon na verloop van tijd weer met z’n vertrouwde hobby, en gezien de resultaten, die kinderen wilden het toch ook ? Ander kon hij toch nooit zo succesvol zijn?

Maar tijden veranderen, kinderen werden mondiger en ook werd het bisdom wat onrustig van de aanhoudende stroom opmerkingen, insinuaties en ook echte klachten. Na de vierde of vijfde keer overgeplaatst te worden werd hij van zijn priester taken ontheven en werd hem verzocht een baan in de burger maatschappij te zoeken.

Had hij dat maar eerder gedaan. Zo links en rechts rondkijkend bleek hij in een waar walhalla van vrij beschikbare kinderen te zijn beland. Een deeltijd baan bij een naschoolse opvang was het eerste wat ie deed. Geen probleem, zijn verleden als priester opende deuren en voorkwam lastige vragen.
Een van de jongere kinderen had het met hem al eens over internet gehad. Dat was iets met computers die met elkaar in verbinding stonden. Na maanden hard sparen had ie een computer gekocht. Een echte met toetsenbord en scherm en een harde schijf. Daar kan je spullen op op slaan. Ook had hij een internet aansluiting aangevraagd maar die was duidelijk te hoog gegrepen voor ‘m. Een van de wat meer opgeschoten knullen had ‘m geholpen.

Vol bewondering had hij naar de zestienjarige gekeken. Zijn handen vlogen over het toetsenbord, tikten teksten in en beetje bij beetje leek het te werken. Tot een bepaald moment het joch breed grijnzend zei “Tataa… internet. Het werkt! Wat wil je het eerst zoeken? Porno ?” Het schaamrood stond Egbertijn op de kaken. Het joch lachte : “nou, da’s niet erg hoor. Je kan het zo vinden en als je goed zoekt ook nog meer of heavier ” “Heavier” , het bleef in zijn gedachten spoken.
Nadat hij het joch betaald had, en potver, hij wilde echt geld, een kus was niet voldoende, ging hij achter de pc zitten. Via google vond hij porno, en een hoop.

Na maanden elke avond gesurft te hebben werd ie er handiger in. Via chatrooms en nieuwsgroepen (die woorden waren rap in zijn vocabulaire opgenomen) werd hij snel wijzer en sneller in het vinden van wat hij zocht. Het aanbod is overweldigend, en je kon zelfs selecties opgeven: kleine meisjes, puber jongens, foto’s, films. Je kon het niet bedenken of er was wel iemand die het aanbood. Fantastisch. Meer als hij ooit zelf had kunnen vergaren in het seminarie.

Hij had de afgelopen weken met belangstelling het nieuws gevolgd. Die snotapen van vroeger begonnen zich te roeren. Wilden verhaal halen en hun achter tralies krijgen. Niet dat dat lukt hoor. De kerk zelf houd een koers aan waarmee ze zich nooit publiekelijk in de vingers zullen snijden. Als de kerk eenmaal zou toegeven dat ze wetenschap hadden aan wat er was gebeurd was het hek van de dam. En de huidige paus was vroeger chef van de groot Inquisitie, dus die zou ook wel zorgen dat dit soort dingen niet naar buiten komen. Die brief die ie had opgesteld was dusdanig laf en mild, daar had Egbertijn geen gevaar van te duchten.

En dat internet met z’n aanbod. Tja daar las hij net wat over, ze wilden de “aanbods” pagina’s gaan filteren.
Briljant! In plaats van hem en zijn trouwe ploeg op te sporen gingen ze filteren, net alsof die filters ook maar echt zouden werken.
“Wir wollen es nicht wissen” schoot ‘m weer door het hoofd. Dankbaar boog hij zijn hoofd voor de Heere, en dankte Hem voor zoveel onwetendheid in het bisdom, Europese commissie.

Terwijl hij opstond wierp hij het tissue in de prullenbak, en schakelde het scherm uit.  Nog even naar de buren, hij had een oppas klus vanavond, hij wreef zich tevreden in de handen.